حرم امام رضا محلی مناسب برای تحصن

در تلاش برای رسیدن به آزادی باید ظرفیتهای فکری، فرهنگی و مذهبی ایران را مد نظر قرار داد و صرفا الگو برداری نکرد. انتخاب میدان آزادی در مصر متناسب با فضای فکری و فرهنگی آن جامعه بود و جواب داد اما محل تحصن در ایران باید به گونه ای باشد که محل گذر همه اقشار مردم جامعه باشد تا حتی در سانسور خبری نیز بتواند بازتاب وسیعی یابد و مهم تر از همه جان مردم تحصن کننده در خطر نباشد. محلی که نیروهای عربده کش و خودسر بسیجی با موتور و باتوم و تیر نتوانند مانور دهند. چنین گزینه ای در ایران، حرم امام رضا در مشهد است و همینطور حرم حضرت معصومه در قم، شاه چراغ در شیراز و شاه عبدالعظیم در ری.

همه روزه بخش وسیعی از مردم مذهبی و سنتی جامعه که اتفاقا عمدتا از طبقه خاموش جامعه اند به این اماکن مقدس می روند و حضور گسترده سبزها در آنجا و تحصن بدون وقفه، به شدت می تواند حکومت را زیر فشار قرار دهد. در این مکانها به خصوص حرم امام رضا و حضرت معصومه دست حکومت در کشتار مردم بسته است و اصولا قدرت مانوری نخواهند داشت. قشر مذهبی و سنتی جامعه شاید به زبان راهپیمایی مسالمت آمیز، فعالیت حقوق بشری، دموکراسی خواهی و ... آشنا نباشد و آنرا متعلق به قشر مرفه و غرب زده و حتی بی دین جامعه بداند اما به شدت به شعاعر و اعتقادات مذهبی خود واکنش نشان می دهد و بدانها متعصب است. ما باید کاری کنیم که حکومت در تعارض با حساسیتهای قشر سنتی و مذهبی جامعه رفتار کند. اگر حکومت اندک طرفدارانی دارد به خاطر ظاهرسازی و مخفی شدن در پشت اعتقادات مذهبی همین اقشار جامعه است. هر گونه خشونت حکومت در این اماکن جز بدنامی دستاوردی برای حکومت نخواهد داشت و پشتوانه مردمی آنها را هر چه بیشتر متزلزل می کند.